Dla Ciebie (Ostatni wiersz roku)

Nie mów mi, że rok się kończy,

Powiedz, że dni minione pamiętać będziesz.

Ze jesień cieszyła cię lasu zapachem,

Że wiosnę, że kwiatów jabłoni biel masz przed oczami.

Powiedz, że lato w sercu masz wciąż jeszcze.

      Nie pamiętaj, że czasem dni deszczowe,

      Słońca ciepło studziły w sercach.

      Usuń z pamięci te dni pochmurne,

      Pozostaw te kasztanami barwione,

      Z trelem słowików wśród bzów pachnących

Powracaj więc do tych dni wspólnych,

Do wieczorów majowych tych z jesiennych spacerów,

Dymów z letniego ogniska, leśnych ptaków śpiewu,

Do słońca i chmurek rzadkich na twarzach.

I pomyśl tylko, że przy końcu i początek się zdarza.

Życzenia ...

Gdy ta jedyna w roku cicha noc nadchodzi, a głos Dziecięcia nas budzi,

Gdy nastaje

Dzień Bożego Narodzenia(klik)

Myśli rozbiegane stają się ciepłym żarem spajającym nasze myśli w jedno,

Każdy coś sobie życzy, by się stało, by się spełniło, by przyszło.

Tak i ja wraz ze swoją Rodziną, składam Wam najserdeczniejsze życzenia

Żeby spełniły się Wasze marzenia, a przede wszystkim,

Żeby zdrowie Was nie opuszczało, by portfele nie chudły

Dzieci nie musiały stron Ojczystych opuszczać

Żeby Uśmiech z twarzy wam nie schodził,

A łzy tylko ze szczęścia z oczu Wam płynęły

W tę noc i kolejne dni, nadchodzącego, już kolejnego, nowego

2014 Anno Domini(klik)

Z całego serca życzymy

                                                             Kazik z Rodziną

Hymnem nie nazwany

  Jak łatwo zauważyć, ten mój zlepek myśli został zainspirowany utworem Juliusza Słowackiego, znanym z częstych cytatów trzech słów, które zachowałem. Resztę stanowią smutne rozmyślania.
 Czy czas po temu(?), nie wiem, ale zawsze jest czas na rozważania . O wszystkim.
 Jeśli czytając zauważysz  błędy  wybacz  styl, plątaninę słów, grafomanię(?) ale nie naniosłem żadnej poprawki, pisząc tylko  to co "wychodziło z głowy".

Smutno mi Boże!- Chociaż mieszkam na Polski zachodzie

Dałeś mi szczęścia tak wiele

Ciernie starając się wszystkie spod stóp usunąć

Na życia drodze cieszył mnie

Gwiazd widok nieba i łanów zboże

Smutno mi Boże!

Głowy w sejmie puste butne mowy i piana

Próżność i walka o koryta

Głosy matek i dzieci chorych jak echo

Od gabinetów drzwi się odbijają

Od władzy pomocy … ona nie pomoże

Smutno mi Boże!

Dziecię chore w ramionach matki się żali

Pracy brak i pieniędzy, ojciec załamania bliski
Pośredniak winą partie obciąża

To winien lewak to prawy łże o dobrobycie

Liczą że Unia nam dopomoże

Smutno mi Boże!

Dziś jak przed laty za chlebem, za morze

Tysiące mil płyną matki i ojcowie

Widząc w dłoniach (wirtualnie)dolary

Ciurkiem płynące do własnej kiesy

Wracają czasami w rodzinne łoże

Smutno mi Boże!

Często więc myślę wspominając

Rodaków walkę o zmianę układów

Wieszcz ten szanowany chociaż tworzył

To nie stworzył jak rządy nasze dziadów

Którzy żebrząc o pracę uciekli za morze

Smutno mi Boże!

Gdy kości moje sczernieją w mogile

I pośród z granitów i marmurów sztucznych

Moja dusza błąkać się będzie

Nie zaznając spokoju

Patrząc jak Nędza Ojczyznę moją orze

Smutno mi Boże!

Kazano mi wierzyć gdy czerwone padło

Że będziemy jeść szynkę nie cebulę i sadło

Że Polska jak za Piastów mocarną się stanie

Naiwni jak dzieci licząc na cud

Wszak nie miało być już gorzej

Smutno mi Boże!

Na czerwoną szmatkę pluliśmy tłumnie

Biało czerwony sztandar wznosząc do nieba

Orzeł z koroną przywrócił piękno piór swoich

Lat minęło niewiele pióra zszarzały

Na polach przestano siać polskie zboże

Smutno mi Boże!

Pisałem dziś zasmucony po słońca uśpieniu

Myśląc dlaczego znów żyć nam przyszło w cieniu

Chociaż w blasku żenujących wystąpień rządowych

Gdzie żrą się miast popiołem posypywać głowy

Miast myśleć o naprawie Rzeczypospolitej

Patrzą tylko  jak hieny i sępy kto kogo zmoże

WIĘC JEŚLI MOŻESZ, OŚWIEĆ ICH BOŻE!

Jeszcze …

 Smutna, polska rzeczywistość

Jeszcze Polska nie umarła,

Póki zdrowe mamy gardła,

Póki się na wszystko drzemy

Wiemy, że żyjemy.

Za nic mamy przyszłość dzieci,

Za nic matek, ojców krew.

Zostawimy kupę śmieci.

Niech wciąż brzmi nasz pusty śpiew.

Tutaj ojciec, rzecze dziwnie zadumany,

Klnąc bez miary, jak gbur jaki,

Patrząc w płaski ekran szklany …

Jak nam Polskę obsrywają, nie orły, choć „ptaki”.

Czas się, w końcu nad przyszłością, chyba zastanowić.

Czy polityk może w Polsce nosić głowę dumnie?

Chyba łatwiej jest, w kałuży, złotą rybkę złowić,

Bo w przemiany dziś uwierzyć, mogą tylko durnie.