Powrót

Deszcz jesienny deszcz

Swoimi kropelkami

Gra melodie znane na szybach

Naszego okna

I przywołuje stare melodie

Te o jesieni, których nikt już nie nuci

Tylko my zasłuchani

Nucimy z nim razem

O chryzantemach, kasztanach

Niciach babiego lata

Co jak pierwszy siwy włos

Snują się po polach

O końcu wakacji

O pożegnaniu z morzem

I nie dziwi nas tylko to

Że nucąc o jesieni

Myślami jesteśmy przy wiośnie

Tej byłej, tej przyszłej

A wiosną,

Gdy deszcz zagra znów nam

Na szybach

I gdy znów zakwitną jabłonie

Gdy wdychać będziemy zapach

Pierwszych bzów

Jeszcze po deszczu mokrych,

I śpiew skowronka nad polami

Da znać, że życie trwa

Zaśpiewamy

Że świat nie jest taki zły

A latem

Pójdziemy znów na spacer

Dziką plażą

Słuchając krzyku mew

Lub powrócimy nad jeziora

Powrócimy tu

Gdzie ścieżki pośród pól

Powiodą nas znów w krainę szczęścia

Dopóki życie trwa

Dopóki

Serca dwa

  Słowa wyżej zapisane są właściwie "wykradzione" w dużej części z tekstów znanych piosenek, chociaż często już zapomnianych, moje słowa to tylko wstawki łączące czasami tekst, stąd tytuł.

(23.08.2006.) 

Jesienny spacer

Jesienne liście tkają dywan kolorowy,

Promieni pędzlem wspomagane,

W wymyślne wzory, desenie nieznane

I wszystkimi kolorami kwiaty świata tworzą.

Drzewa jak kolumny w pałacu sułtana

Brzóz pnie, niczym latarnie komnatę rozjaśniają,

Baśnie Szeherezady szepczą

Szumem ostatnich liści opadających pod stopy.

Tu szarozielone, tam brązowo czerwone,

Dalej fiolety i czernie zdobią żółto złoty dywan.

Gdzieniegdzie krzewy czerwienią jagód ozdobione

Niczym dziewczyny w koralach ...

Czasem wiewiórka swym bezgłośnym biegiem

Obwieści światu swoje rude istnienie

Delikatnie na dywanie liści przebiegając ...

Na skraju tego pałacu

Zapach pól świeżo zaoranych

Zbudzi cię ze snu na jawie,

A zając zdziwiony dwunogim gościem,

Udaje też dwunożnego, niczym janczar,

Słupkiem stając opodal, wzrostu sobie dodaje.

Gdzieniegdzie grzybek zapomniany

Kapeluszem brązowym błyśnie ...

Mech swoją poduszką zaprasza do wypoczynku

Przy stoliku po ściętym drzewie pozostałym.

Opodal wrzosy mamią różu i fioletu odcieniami,

Zielenią i bielą wzbogacając swą skromność.

Pośród kwietnych łodyżek malutka jaszczurka

Grzeje się w słońca ostatnich promieniach,

Lecz czmycha pod wrzosy wystraszona,

Przez przybysza z innego świata. ...

Sosenki, niewiele od przybysza większe,

Obleczone w nić babiego lata i kropelki rosy,

Migają girlandą brylantów błyszczących w słońcu

Niczym świąteczne choinki ...

...................................................

...łagodząc nam tęsknotę za latem,

Przypominają o przemijaniu ...

(15.12.2010.)